Na de bizarre avond in het Betty Asfalt Complex haalde ik de auto uit de peperdure garage in centrum Amsterdam. En daar zaten we dan in de auto, Theo baalde als een stekker, en ik had een hoeveelheid adrenaline waar je een heel leger mee kan voeden.
Maar het kon nòg wat erger met die adrenaline…
“Hier mag je even tegen de richting in, en hier niet… hier moet je over de trambaan, en hier een stukje over de stoep. En dan gewoon de weg volgen.” gaf huis-technicus Gijs me mee. En toen we gewoon op de weg waren stonden we stil, achter taxi’s. 5 taxi’s op een rij die stil staan. Je voelt ‘m al aankomen: dat zijn gewoon taxi’s die staan te wachten.
Maar wij zaten zo vol adrenaline, dat hadden we natuurlijk meteen door. Alleen stonden ze wel heel breed. Ik kon er nauwelijks langs. Fietsers konden geen kant meer op, ik raakte de stoeprand… zweten bereikte ik de voorste taxi. Die gewoon voor een stoplicht stil stond.
Daar stond ik dan, provinciaaltje, midden op een groot kruispunt, op de verkeerde weghelft. Rechts kwam politie aanrijden. En wat doe je dan? Gas geven… ja ik ben mijn weg maar gaan vervolgen. Want midden op een kruispunt heb je ook geen andere keus…
Theo bleef bijzonder relaxed “ach ze zijn hier wel wat gewend”. Maar serieus, ik vond deze 30 seconden stressvoller dan die hele op hol geslagen lichttafel tijdens de voorstelling!