Ik speel vooral in kleine theaters, wat heerlijk is, meestal. Je hebt veel meer contact met het publiek, interactie is daarin vaak heel leuk. Maar je kan ook overdrijven…
In Theater de Schelleboom werd er veel gereageerd. Als ik een bedoeld foutje maakte werd er massaal verbeterd of geholpen. Dat was grappig, maar bracht me soms al in een lastig parket.
Het verhaal dat er laatst een artiest was die hier door de interactie totaal de weg kwijt was geraakt speelde ook in mijn achterhoofd.
Links van mij zat een man met een expressief hoofd. Maakte ik een grapje over mannen dan stond zijn hoofd werkelijk op onweer. Maar even later zat hij te schaterlachen. Hij begon verderop te gapen en toen ik daar op reageerde kijk hij mij verontwaardigd aan. Het werd een dingetje, wat vind die meneer hier nou van… het hield me wel bezig!
De overdaad aan prikkels uit het publiek heeft me deze avond wel afgeleid. De sfeer was goed, maar wat ben ik veel zinnetjes vergeten!
Na afloop wist ik ook niet zo goed hoe het was gegaan. Ik sprak als eerste de eigenaar van het theater, die was zeer lovend èn vertelde direct dat de man links van mij meteen naar hem toe gekomen was hoe goed hij het vond!
Ik loop nog even naar het publiek om iedereen kort te spreken, komt deze man direct op mij af om me uit te nodigen aan hun tafel! Wat ik, nadat ik iedereen ben langs geweest, ook gezellig doe. Hans, zo heet ie, bleek gewoon een lekker expressieve, ontzettend aardige en enthousiaste man. Hij loopt zelfs nog even terug naar het podium om iets liefs in mijn “poeziealbum” te schrijven: dit mag ik pas volgende week lezen, wanneer ik weer speel. Ik ben benieuwd!